Devrim Gazetesi

Nerede kaldı türkü dinleyen, bir şiiri ezberden okuyan, bir tabloya bakınca hayal kurabilen, resimde gördüğü kuşun sesini duyabilen iyiler…
Mevkinin, makamın, koltuğun kölesi olmayan, tanrı diye paraya tapmayan, bir şeyin bedelini değil kıymetini bilen, eski fotoğrafları görünce burnunun direği sızlayan iyiler…
Nerede kaldı bizi biz olduğumuz için kabul eden, hatalarımızı kırmadan düzelten, düştüğümüzde kaldırmak için elimizden tutan iyiler…
Arkamızdan konuşanlara hadlerini bildiren, yaramıza merhem olan iyiler…
Yoklukta yanımızda olan, karanlık çöktüğünde de yıldız gibi parlayan, bizi en az bizim kadar düşünen, gerçekten arkadaş olan iyiler…
Nerede kaldı hata yaptığında özür dileyen, kendi yaptığı iyiliği unutup bizim yaptığımız iyiliği unutmayan, ‘bencil’ değil ‘bizcil’ olan iyiler…
Olmaz ya, bir gün yollarımız ayrıldığında sırrımızı namus bilen, artık yanımızda olmasa da bizi kötülere karşı koruyan iyiler…
Sokak hayvanları için yem koyan, kuşlar için pencereye ekmek ufalayan, kibirsiz, tek yüzlü, samimi, içten, bizimle ağlayabilen, gerçek dost olan iyiler…
Nerede kaldı insana insanca bakan, önemli günümüzde davetsiz ve herkesten önce gelen, düğünümüzde oynayan, yasımızda ağlayan, tüm duygularımızı paylaşan iyiler…
Sık sık görmesek de sesini duyduğumuzda yüreğimizin ferahladığı, saate bakmadan arayacağımızı bildiğimiz, varlığından kuvvet aldığımız iyiler…
Nerede kaldı?
Kalanlar ses versin…